پرواز ابدی (یادنامه خلبان آزاده شهید محمدرضا احمدی)

ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻛﺮﻭﻱ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺑﺎﺯﺭﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪﻭﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭼﺮﺥ ﻫﺎﻱﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺑﺎﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ .ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺝ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺷﺒﺢ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﺎﻱ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ 10000 ﭘﺎﻳﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ 400 ﻧﺎﺕﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﻭﻧﺪ ﺍﻑ 14 ﻣﺴﻠﺢ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻜﻮﺭﺕ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ . ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﺭﺳﺎﻥ 707 ﻧﻴﺰ ﺑﻪﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻫﺎ ﺳﻮﺧﺖ ﺭﺳﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ . ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﺮﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ . ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﺮﺯ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﺭﺳﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮﺩ . ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ 13000 ﭘﺎﻳﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﻣﺰ ﺑﻮﺩ، ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ، ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ 500 ﻧﺎﺕ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯﻣﺮﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻛﺮﺩﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ 20 ﻣﺎﻳﻞﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﻋﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺗﻮﺳﻂ ﺭﺍﺩﺍﺭﻫﺎﻱ ﻋﺮﺍﻗﻲ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺷﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﮊِﻳﺮ ﺧﻄﺮﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻌﺪ ﺭﺍﺩﺍﺭ ﺟﺴﺖ ﻭﺟﻮﮔﺮ ﺳﺎﻡ – 2 ﺩﺭ 30 ﻣﺎﻳﻠﻲ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥﻫﺪﻑ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺳﺮﭺ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺟﻨﮓ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ ﺳﻌﻲ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ . ﻟﻴﺪﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺣﺠﻢ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻫﺪﻑ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﻲﻣﻲ ﺩﻫﺪ .4 ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺗﺎ ﻫﺪﻑ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺗﺎ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ . ﺣﺠﻢ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻋﻼﻡ ﺧﻄﺮ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺎﺑﻴﻦﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻚ ﺯﺩﻥ ﺍﺳﺖ . ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭﻧﺪ ﺟﻬﺖ ﻣﺼﻮﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺭﺍﺩﺍﺭﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻛﺎﻫﺶ ﺩﻫﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺲ ﺳﻮﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻑﺍﺩﺍﻣﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ . ﭼﺮﺍﻍ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﻗﻔﻞ ﺭﺍﺩﺍﺭﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﻟﻴﺪﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﻣﻮﺷﻚ ﺩﺭﺗﻌﻘﻴﺐ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻳﻚ ﺍﺳﺖ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻛﻢ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ، ﻣﺮﺩﻡ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭﺟﺎﻳﻲ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻴﺰﭘﺮﻭﺯﺍﻥ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻋﺮﺍﻗﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ . ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﻛﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻥ ﺍﻣﻜﺎﻥﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ . ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﺎﺑﻞ ﻫﺎﻱ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﺑﺮﻕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﺁﻥ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ .ﻟﻴﺪﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺪﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﺍﺳﺖ . ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﺗﻼﺵ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮﻱ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﺧﻼﺹ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﺵ ﺍﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻮﺷﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺷﻚ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪﺷﻤﺎﻝ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ 1300 ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺰﻧﺪ ﻣﻮﺷﻚ ﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩﺍﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ . ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﺳﺮﻳﻌﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ 2000ﭘﺎﻳﻲ ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ . ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻌﺪ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻳﻚ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﻳﺶ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ : ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺮﻳﻌﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ .ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻳﻚ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺟﻜﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ...ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﭻ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ . ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺭﺍﺩﺭ ﺩﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﭼﺘﺮﺷﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺍﻭ تﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﻭﺣﻴﺪﺭﻱ ‏( ﻛﻤﻚ ﺧﻠﺒﺎﻥ ‏) ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻛﻤﻜﺶ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ : ﻣﻮﺷﻚ ! ﻣﻮﺷﻚ ﺳﺎﻡ – 6 ﺭﻭﻳﻤﺎﻥ ﻗﻔﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺳﺮﻳﻊﻛﺎﻫﺶ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﺪﻩ ... ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﺧﻼﺹ ﺷﻮﺩ .ﻣﻮﺷﻚ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺷﻚﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ . ﻣﻮﺷﻚ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﮔﺮﺩﺵﺩﺍﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺸﺎﺭﻱ ﻣﻌﺎﺩﻝ 11 ﺟﻲ ﺑﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ . ﺍﻳﻦ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻣﻮﺷﻚﻧﺒﻮﺩ ﻭﺍﻣﻜﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻣﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﻛﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻮﺷﻚ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ .ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺣﺎﻝ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﺒﻜﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻫﺪﻑ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﺩﺭﺗﻌﻘﻴﺐ ﻭ ﮔﺮﻳﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﺻﻠﻲﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻧﺪ . ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﻛﻤﺒﻮﺩ ﺳﻮﺧﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. ﻟﺬﺍﮔﺮﺩﺷﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﺒﻜﺮ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺿﺪ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺑﻮﺩ .ﻋﺼﺎﺭﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﭘﺎﭖ ﺁﭖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻴﺮﺟﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﺪﻑ ﺗﻤﺎﻣﻲﺑﻤﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ . ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﻣﺨﺎﺯﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮﺩ . ﻋﺼﺎﺭﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ .ﻣﻴﮓ 23 ﺩﺭ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﺍﺩﺍﺭﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻭ ﻓﺮﻭﻧﺪ ﻣﻴﮓ – 23 ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺳﺒﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺳﻮﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭ، ﺳﻮﺧﺖ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﺪﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﻴﮓ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ 50 ﻣﺎﻳﻠﻲ ﻣﺮﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﮓ ﻫﺎﻱ 23 ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﻳﻚ ﻣﻮﺷﻚﺭﺍﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻛﻤﻚ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﻔﻞ ﺭﺍﺩﺍﺭﻱ ﻣﻮﺷﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﻮﺷﻚ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻛﻨﺪ . ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺍﺩﺍﺭ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺍﻑ – 14 ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪﺭﻫﮕﻴﺮﻱ ﻣﻴﮓ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻑ 14 ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﮓ ﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻣﻴﮓ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪﺣﻀﻮﺭ ﺍﻑ – 14 ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﮓ ﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻬﺪﻳﺪﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺍﻳﺠﺎﺩﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻛﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺩﺍﺭ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺭﮔﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺳﻮﺧﺖ ﺷﺎﻥ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭﺍﺯ ﺭﺍﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺭ ﻣﺮﺯﻱ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﻴﻢ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﻫﻠﻲ ﻛﻮﭘﺘﺮﻱ نیروی ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ،ﺁﻳﺎ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﮕﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ؟...

ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺳﻤﺖ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ . ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡﺩﺭ 30 ﻣﺎﻳﻠﻲ ﻣﺮﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺑﺎﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﻤﺎﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ : ﻋﻘﺎﺏ ﺳﻤﺖ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻙ ﻋﺮﺍﻕ ﻣﻲﺁﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻩ . ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻜﻦ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﺪﻑﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﻋﺮﺍﻕ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻲ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﮕﻴﺮ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﺎﻻﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻨﺪ ﺗﺎﻣﻜﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪﻋﻤﻞ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻢ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺣﺴﺎﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺯﻳﺎﺩﻱﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ . ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺪ .ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ 500 ﭘﻮﻧﺪ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ 700 ﭘﻮﻧﺪﺑﻨﺰﻳﻦ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﺩﺭ 5 ﻣﺎﻳﻠﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ؟ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ . ﺁﻣﭙﺮ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺩﺭ 5 ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺣﺪﻭﺩﺍ 1000 ﭘﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡﺩﺭﺣﺎﻝ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﻮﺩ . ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ : ﺩﻟﻴﺠﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻳﻠﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ .

ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﻣﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺍﻫﺮﻡ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ 300 ﻧﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ .ﻋﺼﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﻛﻤﻲ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯﭘﺎﻳﺎﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﺩﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻃﻌﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙﻋﺮﺍﻕ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺟﻲ، ﭼﻨﺪ ﻣﻬﺮﻩ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﻛﻤﺮ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﻭ ﻛﻤﻚ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ . ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻓﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﻠﺒﺎﻥﻭ ﻛﻤﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺳﺮﮔﺮﺩ ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺳﺘﻮﺍﻥ ﺣﻴﺪﺭﻱ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ 10 ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻦﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ.

"ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺖ ﺍﻃﻼﻉ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﺍﺭﺗﺶ ج.ا.ا "

 ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲ ﺗﻴﺰﭘﺮﻭﺍﺯﺍﻥ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ـ

ﺩﻭﺭﺑﺮﺩﺗﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﭺ – 3

ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺍﻛﺰ ﺣﺴﺎﺱ ﻋﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺁﻣﺎﺝ ﺣﻤﻼﺕ ﺗﻴﺰﭘﺮﻭﺍﺯﺍﻥ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻫﺪﺍﻓﻲ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺣﺒﺎﻧﻴﻪ ﻭ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﺒﻜﺮ ﺟﺰﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻌﺪﻣﺴﺎﻓﺖ، ﻛمتر ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻛﺎﺭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻓﺮﻭﻧﺪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﺑﻤﺐ ﺍﻓﻜﻦ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪند . ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺭﺍﺱ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺯﻱ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲﻣﺮﺯ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎﻱ ﺭﻫﮕﻴﺮ ﺍﻑ – 14 ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺮﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﮔﺸﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﺭﺳﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻤﺒﻮﺩ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻫﺎﺑﺸﺘﺎﺑﺪ.ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻌﺪﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺭﻳﻨﮓ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪﻱ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺣﺒﺎﻧﻴﻪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﺒﻜﺮ ﺩﺭ 70 ﻣﺎﻳﻠﻲ ﻏﺮﺏﺑﻐﺪﺍﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺭﻳﻨﮓ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ . ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ ﭘﻮﺩﻫﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻐﺪﺍﺩﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﻧﺼﺐ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮕﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻫﮕﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ . ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩﺣﺒﺎﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻫﺪﻑ ﺍﺻﻠﻲ ﻭ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﺒﻜﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻫﺪﻑ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻌﺪﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﻗﻴﻘﻲ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﻭ ﻧﻮﻉ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻞ ﺍﻳﻦﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺎ ﺷﺪ ﻳﻚ ﻓﺮﻭﻧﺪ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﻋﻜﺲ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻨﺪ . ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﻱﻧﻬﺎﻳﻲ ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻱ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻜﺲ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻘﺎﻁ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪﻱﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﺩ. ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎﻱ ﺭﻫﮕﻴﺮ ﺍﻑ – 14 ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺮﻛﺰﻱ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻔﻮﺫ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭصورﺕ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﻛﻨﻨﺪ . ﻣﺤﻞ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺗﺎﻧﻜﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﺭﺳﺎﻥ ﻧﻴﺰﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ . ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺴﻴﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭼﮕﻮﻧﮕﻲﻓﺮﻭﺩ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﻱ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﻱ ﻫﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ .ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻫﺪﻑ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻘﺮﺭ ﻳﻚ ﻓﺮﻭﻧﺪ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﻲ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺍﻳﻠﺨﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻳﻜﻢ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻙ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ، ﺑﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﻫﺎﻱ ﺍﺯﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻱ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮﺩ . ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﻋﺮﺍﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﻠﻴﻚ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﻮﺷﻚ ﺳﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﻚ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪﺧﻠﺒﺎﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﺷﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺟﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺷﻚ ﺷﺪ .ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﮔﺮﺩﺷﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﺯ ﺭﺍ ﺩﺭﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩﻱ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ، ﺑﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻘﺎﻁ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪﻱ ﺭﻭﻱ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ .ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﺎﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻃﺮﺡ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﻪﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﻭﻃﻠﺐ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﻴﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺯﺑﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻫﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ . ﺳﺮﮔﺮﺩ ﻣﺤﻤﻮﺩﻱﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻟﻴﺪﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﻭ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻭﻳﻨﮓ ﻣﻦ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ. کاﺭ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻧﻘﺸﻪﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ، ﻣﺴﻴﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﻱ ﭘﻴﺶﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﺪﻫﺎﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﻉ ﺑﻤﺐ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺁﻏﺎﺯﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﺩ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻫﺪﻑ ﻫﻮﺍ ﻛﺎﻣﻼ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ 30 ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻱ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎ ﺩﻭﻓﺮﻭﻧﺪ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﺩﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻓﺎﻧﺘﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺑﻤﺐ ﻫﺎﻱ M-117 ﻭ ﻏﻼﻑ ﻫﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭﺳﻴﺪ . ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ پنجم ﻣﻬﺮ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ 1359 ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﭘﺮﺳﻨﻞ ﮔﺮﻭﻩﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﺎﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﺍﺯ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ . ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻛﻼﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺠﻴﺪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺎ ﺩﺭ ﭘﻠﻜﺎﻥ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻴﻦﺟﺎﻱ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﭘﺮﺳﻨﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﭼﺘﺮ ﻭ ... ﺭﺍ ﺑﻪﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺳﺖ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﻕ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﺻﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺭﺳﻲ ﺭﺍﺩﺍﺭ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺑﺮﺝ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ادامه دارد ...

در طول دوران جنگ تحمیلی و هشت سال دفاع مقدس تعدادی از خلبانان و افسران ارشد ارتش ج.ا.ا  بصورت اسیر و مفقودالاثر در اردوگاهها و زندانهای مخوف عراق نگهداری شدند.
در بین این تعداد دونفر از این عزیزان آزاده بنامهای تیمسار محمود محمودی و  تیمسار نصرت دهخوارقانی به ترتیب ارشد اسرای مفقودالاثر و اسرای اردوگاه بودند که در زیر به بخشی از زندگینامه امیر محمودی که در دیدار فرمانده محترم نهاجا با این دلاور آزاده بیان شده است پرداخته میشود.
سرتیپ دوم خلبان  محمود محمودی در اسفندماه سال 43 به استخدام نیروی هوایی ارتش در آمد. باتوجه به علاقه وافر ایشان به پرواز و به خصوص رشته خلبانی، آموزشهای خود را در دانشکده خلبانی نیروی هوایی آغاز کرد و برای طی دوره تکمیلی خلبانی در سال 1346 به کشور آمریکا اعزام شد.
خلبان محمودی به دلیل هوش و استعداد بالایی که داشت، دوره های آموزشی  افسر اطلاعات، فرماندهی گردان وچندین دوره آموزشی دیگر را در آمریکا طی کرد وسپس برای خدمت به کشور فعالیت خود را از پایگاه سوم شکاری همدان آغاز کرد.
 اعزام دی ماه 44 برگشت از امریکا اردیبهشت 46

تصاویر دیدار فرمانده محترم نهاجا (10/8/1392) با این قهرمان عزیز

خلبان محمود محمودی در دوران خدمت خود در پایگاههای نیروی هوایی ارتش از جمله پایگاه ششم شکاری بوشهر و پایگاه یکم مهرآباد خدمتی صادقانه انجام داد وبه واسطه مدیریت بالا در پست های مختلف فرماندهی وعملیاتی انجام وظیفه می کرد.
وی دوره های پرواز با هواپیماهای مختلفی از جمله اف4  و اف 5  را سپری کرد و با خروج مستشاران از ایران با تلاش سایر همکارانش در به روز نگه داشتن چرخه پروازی جنگنده ها فعالیت گسترده ای انجام داد.
پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی وآغاز جنگ تحمیلی، خلبان محمودی که دارای تجارب ارزشمندی بود به عنوان جانشین پایگاه یکم شکاری مهرآباد  منصوب شده بود وعلی رغم این که می بایست در این سمت بر عملکرد خلبانان جوان برای دفاع از آب وخاک کشورمان نظارت داشته باشد، خود شخصا در ماموریت ها وعملیاتهای برون مرزی شرکت می کرد تا اینکه سرانجام در تاریخ 25/7/59 در یکی از  ماموریت های جنگی که برعلیه دشمن صورت گرفت در حوالی بغداد مورد اصابت گلوله ضد هوایی دشمن قرار گرفت وبه اسارت دشمن در آمد.
خلبان محمودی سالهای اسارت خود را که به مدت 10 سال به طول انجامید به عنوان مفقودالاثر در سلولهای انفرادی استخبارات عراق، زندان ابوغریب و الرشید سپری کرد.
وی در بخشی  از خاطرات خود می گوید: "زمانی که از انفرادی به زندان دسته جمعی منتقل شدم به  خاطر سنوات خدمتی، درجه و این که خلبان بودم به عنوان سرپرست زندانیان ایرانی معرفی شدم و امور زندانیان با من انجام می شد. در این مدت مدام به اسرای ایرانی سفارش می کردم که ما با هزینه مملکت مدارجی را طی کرده ایم وامروز که در بند دشمن اسیر شده ایم باید با مقاومت واستقامت خود از خواست انقلاب، اسلام،کشور و به خصوص حضرت امام (ره) دفاع کنیم واین یک تکلیف بزرگی است که به گردن ما نهاده شده است. اگر ما این مراحل را به خوبی پشت سربگذاریم می توانیم مدعی شویم که یک سرباز واقعی برای اسلام بوده ایم و به حمد الله در آن دوران اسرایی که با من بودند، جانانه از  آرمان های امام (ره) و انقلاب دفاع کردند.
 "با شروع بازگشت اسرا به کشور سرانجام سرتیپ 2 خلبان محمودی در تاریخ 24/6/69 آزاد شد و به میهن مقدس جمهوری اسلامی ایران بازگشت ومدت مدیدی را در حرفه خود یعنی خلبانی به عنوان خلبان هواپیماهای مسافربری طی کرد. امروز نام خلبان محمودی همانند سایر قهرمانان کشور اسلامیمان به عنوان نمادی از عزت و مردانگی بر تارک پرافتخار ایران اسلامی می درخشد.                                                  به قلم حمیدرضا تندرو

در اولین قدم بعد از رفتن بپایین برابر قوانین ارتش جمهوری اسلامی ایران،ارشدترین نفر یعنی امیر سرتیپ محمودی(باباسامی که در پست آتی در خصوص زندگینامه و آخرین عملیات هوایی ایشان که منجر به اسارتشان میشود بیشتر خواهید خواند)بعنوان فرمانده همه تعیین شدند و بنا بر تصمیم ایشان وجمع، هفت نفر از ارشدترین نفرات بعد از جناب محمودی، بعنوان سرگروه ،جهت اتخاذ تصمیمات و واسطه بین فرمانده و افراد،تعیین شدند.(سرگرد بخشی-سرگرد انصاری-سرگردعبداللهی-سرگرد میرمحمدی-سروان شروین-سروان احمدی-سروان سهیلی).
بقیه بایستی زیرمجموعه ی یکی از این برادرن باشند که تقریبا"همه گروهها حدود هشت نفر ومساوی بودند.
علیرغم میل باطنی بنده وتعداد دیگری از برادران،که تمایل داشتیم در گروه شهید رضا باشیم ولی چون خیلی های دیگر هم خواهان حضور درگروه ایشان بودند، و بدلایل دیگری، در گروه جناب انصاری قرار گرفتیم.(انصاری،سلمان،علیرضایی،فنودی،باباجانی،......... ، ......... ،یزدی پناه)
بقیه گروهها هم مشخص شدند.نگرانی بچه های بالا این بود که شرایط خاصی را که در بالا داشتیم،در پایین نداشته باشیم.
در اولین نشست فرماندهی با سرگروه ها،این نگرانی بود که اگر مذهبی ها اکثریت نداشته باشند شرایط فرم دیگری شود مخصوصا"که ما شناختی از تازه وارد ها نداشتیم.بعد از اولین نشست،جناب انصاری و شهید رضاکه هر دوسر گروه بودند باخوشحالی گفتند که مااکثریت داریم،و آن سرگرد ژاندارم (میرمحمدی)هم انقلابی وهم مذهبی است و در نتیجه ما اکثریت پیدا میکنیم.ادامه دارد....

بازگویی خاطرات دوران اسارت، توسط جناب تیمسار محمود محمودی و بخشیدن کفش خود به اسیر نوجوان  در سرمای زمستان

در بین خاطرات مشترک آزادگان سرافراز، گاه خاطرات تلخ و گاه شیرین به چشم میخورد.در زیر به بازگویی خاطرات دوران اسارت در زندان الرشید و برگزاری مسابقات ۲۲ بهمن از زبان جناب تیمسار محمود محمودی و زمین خوردن ایشان که در اثر اصابت سر به زمین ، دچار دوبینی میشوند و به بیمارستان الرشید منتقل شده و پس از مداوا به آسایشگاه بازگردانده میشوند پرداخته میشود.

ادامه خاطرات عنوان شده توسط جناب تیمسارمحمود محمودی در خصوص بازپرسی مجدد در ارتباط با رادیو و استفاده ازآن پس از امضای قطعنامه ، تخریب پنجره ها ودیوار بین دو بند(اسیران نیروی هوایی و زمینی) در زندان ،اقدام آگاهانه ایران در خصوص آزاد نمودن 1000 اسیرعراقی(سرباز،درجه دار و افسر رده پایین) و تحویل آنها به صلیب سرخ که منجر به اعتراض جهانی و توافق برای آزادی مفقودین شد وسپس روز آزادی ....

ضمن تشکر فراوان از جناب تیمسارمحمود محمودی(ایشان ارشدترین افسرآزاده از ناوگان فانتوم ایران که 20 روز پس از اسیر شدن رضا احمدی در تاریخ 25 مهرماه سال 1359به اسارت رژیم بعث عراق درآمدند) بخش دوم فایل شنیداری غنیمت گرفتن اولین رادیو در زندان ابوغریب، توسط رضا احمدی و لو نرفتن رادیو ، مخفی نمودن و انتقال آن به زندان الرشید (دژبان) و سپس تفتیش اسرا توسط نگهبانان عراقی را از زبان ایشان خواهید شنید.پایگاه هوایی الرشید زندان دژبان
اسفند ماه 1362به اسرا اطلاع دادند که آنها را از آن جا خواهند برد. آنها می دانستند که برای ورود به زندان جدید، حتما تفتیش خواهند شد. به همین دلیل بابا جانی گفت:
- برای بردن رادیو فقط یک راه وجود دارد وآن این که رادیو را چند تکه کنیم و هر تکه را یکی با خودش حمل کند.
وقتی اتوبوس آمد، هر بیست و پنج نفر آنها سوار شدند اما بر خلاف همیشه چشم هایشان را نبستند. پس از طی مسافتی به " زندان دژبان" در " پایگاه هوایی الرّشید" رسیدند. آنها را به حیاط زندان که چیزی حدود 500 متر مربع وسعت داشت بردند. این زندان شامل سه بند بود. هنگام ورود به بند تفتیش آغاز شد. طبق هماهنگی قبلی نفر اول، جناب سرگرد محمودی بود که داخل ساکش هیچ چیز مشکوکی وجود نداشت. آنها قرار گذاشته بودند افرادی که از بازرسی عبور می کنند، ساک هایشان را که همه یک شکل و از کیسه ی نایلونی برنج درست شده بودند، با هم عوض کنند. با شلوغ کردن اوضاع توسط بچه ها، حواس نگهبآنها پرت شد و محمودی توانست بعد از عبور از بازرسی، کیسه خودش را با یکی از اسرا عوض کند. همین طور کار را ادامه دادند تا توانستند تمام وسایل را از بازرسی عبور دهند.
بندی که وارد آن شدند 150 متر بود و در آن 6 اتاق کوچک قرار داشت. دستشویی بیرون از اتاق ها بود و از ساعت 8 شب تا 6 صبح امکان استفاده از آن غیرممکن بود.
جیره غذایی بسیار اندک بود. تشک ها پنبه ای و کثیف و نمدار بود. ساعت 9 شب همه آنها را به اتاق های شان فرستادند و گفتند تا ساعت 7 تمام درها بسته خواهد بود. حتی به آنها اجازه رفع حاجت و ادای فریضه نماز را ندادند.
صبح که درها را باز کردند آنها خواستند که با رییس زندان صحبت کنند و مشکلات را با او در میان گذاشتند و او قول داد که وضع را درست کند.
نزدیک غروب آفتاب بود که چند دستگاه تهویه کوچک آوردند و نصب کردند. تعدادی تشک ابری هم آوردند و قرار شد درها ساعت 10 شب بسته شوند و 5 صبح قبل از طلوع آفتاب باز شوند.


ارتباط با اسرا از طریق مورس

آنها کمی که با محیط آشنا شدند متوجه اسیرانی شدند که احتمال دادند ایرانی باشند. با ضربات مورس، تماس گرفتند و فهمیدند که حدس شان درست بود.
آنها همان همرزم های شان از نیروی زمینی و انتظامی بودند که دو سال پیش از آنها جدایشان کرده بودند.
پس از تماس با آنها، قرار گذاشتند که از خصوصیات نگهبانان و وقایعی که در زندان برای آنها رخ داده بود بنویسند و آن را در درز لباسی که شسته و روی بند آویزان کرده بودند قرار دهند. فردای آن روز نوبت هواخوری بود. آنها لباس ها را از روی بند برداشتند و نوشته ها را خواندند. در آن نامه ها بیان شده بود که افسران و نگهبانان زندان افرادی پست و بی رحم هستند و نباید به حرف ها و قول هایشان اطمینان کرد.
احمد و دوستانش نیز از وقایع ایران و جبهه ها آن را مطلع کردند (به دلیل داشتن رادیو، از این اوضاع با خبر بودند)


جایی برای نگه داری عمو (رادیو)
"زندان دژبان" زندانی بسیار قدیمی و متعلق به زمان انگلیسی ها بود که زمانی بر عراق سلطه داشتند. دیوارهای حمام و دستشویی آن ترک خوردگی داشت و لابه لای دزرهای آن لجن انباشته شده بود. اسرا می ترسیدند که دچار بیماری های پوستی شوند اما مسئولان زندان توجهی نداشتند. با توجه به وضعیت آنها که تا آن زمان جزو مفقودین محسوب می شدند (زیرا صلیب سرخ از وجود آنها هیچ اطلاعی نداشت.) مسئولان عراقی حتی الامکان سعی داشتند که کسی آنها را نبیند. لذا از آوردن افرادی مثل دکتر به داخل زندان خودداری می کردند.
بچه ها تصمیم گرفتند که خودشان آن جا را مرمت کنند. جناب بورایی که در بنایی نیز سررشته داشت، پیشنهاد کرد که جای یکی از آجرها را خالی بگذارند و داخلش را سیمان کرده و روی آن را هم با موزاییک بپوشانند. برای این که موزاییک غیرطبیعی جلوه نکند، با مخلوط سیمان و صابون درز آن را بپوشانند تا بدین طریق مخفی گاهی برای رادیو درست کنند. این کار انجام شد و چیزهایی از قبیل کاسه و مسواک و ... جلوی آن قرار گرفت تا طبیعی تر جلوه کند.

ساخت منبع تولید برق
پس از مدتی باطری رادیو تمام شد و بچه ها کسل و ناراحت بودند. روزی یکی از اسرا در حال مطالعه روزنامه انگلیسی زبان "بغداد آبزرور" به مطلبی برخورد کرد و آن این بود که از میوه ها و پوست شان می توان الکتریسیته ایجاد کرد.
مقداری انار داشتند که آنها را دانه کرده و به صورت سرکه در آوردند. برای آن دو قطب مثبت و منفی درست کردند. لامپ کوچکی هم به دو سر قطب ها وصل کردند. لامپ روشن شد ولی اندازه آن بزرگ بود و نمی توانستند پنهانش کنند.
با مطالعه بیشتر، وسایل را کوچک تر کردند تا حدی که به اندازه یک باطری ماشین در آمد. بدین صورت که پوست انار را در آب خیس می کردند و برای مدتی پوست انار حال اسیدی به خود می گرفت سپس از آن برق می گرفتند. از وقتی نیروگاه آب اناری درست شد، مدت زمان بیشتری می توانستند از رادیو استفاه کنند.

عراقی ها متوجه رادیو شدند ولی ...
روزی بر خلاف روزهای دیگر، تا ساعت 8 صبح درِ بند باز نشد تا این که ساعت 8 افسر نگهبان به تنهایی وارد شد و جناب محمودی را با خود برد. جناب محمودی نیز خواست تا رضا احمدی به عنوان مترجم نزد او باشد البته او خود قادر بود عربی صحبت کند اما حضور رضا احمدی نیر کنارش لازم بود زیرا به دلیل اطلاعات زیادی که از قرآن و احادیث داشت مشاور خوبی بود و می توانست به او کمک کند.
نگهبان بدون مقدمه به او گفت:
- رادیو را به من بده.
رضا از نگهبان خواست که توضیح بیشتری دهد. پس از مکالماتی به جناب محمودی گفت:
- نگهبان رادیو می خواهد.
جناب محمودی گفت:
- مگر آنها به ما رادیو دادند که حالا از ما می خواهند؟
نگهبان: "همان رادیو که از ابوغریب به این جا آورده اید."
محمودی: "مگر وقتی ما با این زندان آمدیم تفتیشمان نکردید؟"
نگهبان: "من همه جا را تفتیش می کنم و رادیو را پیدا خواهم کرد اما اگر خودت آن را به من بدهی بهتر است."
محمودی زیر بار نرفت و حتی تهدیدهای او کارساز نشد.
با وضع پیش آمده استفاده از رادیو غیر ممکن شد. بند بغلی آنها مرتب درخواست اخبار و اطلاعات می کرد و آنها شک کردند که مبادا موضوع رادیو از همان جا لو رفته باشد.
از این رو برای شان نوشتند با توجه به این که عراقی ها به داشتن رادیو مظنون شده اند آن را درون چاه توالت انداخته اند.

تلاش برای یافتن رادیو و اقامه نماز شکر 
بچه ها حدود بیست روز از رادیو استفاده نکردند تا آب ها از آسیاب افتاد. پس از بیست روز دوباره رادیو را روشن کردند.
یک روز صبح سر ساعت مقرر، درِ سلول ها را باز نکردند تا این که نگهبانان آمدند و گفتند که می خواهند همه اتاق ها را بگردند. سرپرست نگهبانان نفرات سلول را دقیقا بازرسی بدنی کرد و از محوطه بند خارج نمود. پس از چند دقیقه دستور داد تا دوباره به سلول برگردند.
وقتی برگشتند همه چیز به هم ریخته بود. سر انجام نگهبان ها به سلول آخر رسیدند و رادیو درست در همان سلول بود. احمد از سوراخ کلید نگاه کرد و دید که باباجانی و قنودی، زیر سر و کتف فرشید اسکندری، و محمدی و سلمان پاهای او را گرفته و از سلول بیرون آوردند. (فرشید اسکندری به علت داشتن رماتیسم مفصلی، هر از چند گاهی بیماری اش عود می کرد).
نگهبانان هر پنج نفر آنها را تفتیش کردند و به داخل حیاط فرستادند و سلول را گشتند اما نتوانستند رادیو را پیدا کنند. آنها رادیو را وسط پای فرشید اسکندری پنهان کرده بودند. همه آنها این ماجرا را از الطاف الهی دانستند و همگی به پاس این عنایت نماز شکر به جا آوردند.
 نوشتار،برگرفته از "کتاب عقابان دربند و خاطرات عنوان شده توسط سرتیپ خلبان آزاده محمدیوسف احمد بیگی"

یک روز سروان رضا احمدی که از خلبانان اف 4 بود، با بچه های گروهش برای گرفتن غذا رفته بود که یک رادیو در اتاق نگهبان ها میبیند. با گرم کردن سر نگهبان ها توسط دوستانش موفق شد این رادیو را برداشته به آسایشگاه بیاورد. رادیو را داخل یک کیسه گذاشتیم و درون سوراخی در بالای کاسه توالت پنهان کردیم.
بعد از حدود دوساعت نگهبان پی برد که رادیویش نیست ولی از ترس چیزی به فرمانده خود نگفت. بعد از مدتی چون محل نگهداری رادیو مناسب نبود جای آن را عوض کرده در وسط یک بلوک سیمانی زیر منبع آب قرار دادیم. برای تامین باطری از باطری های کهنه نگهبانان استفاده می کردیم که پس از مدتی یک ساعت درخواست کردیم که ابتدا مخالفت می شد ولی در نهایت توانستیم آن را بدست آورده و از باطری آن استفاده می کردیم و بجای آن باطری کهنه خود نگهبانان را به آنها می دادیم و باطری جدید می گرفتیم که با دوسه بار انجام این کار به ما شک کردند و دیگر نتوانستیم باطری دریافت کنیم ولی به دلیل این که چندین بار این کار را انجام داده بودیم تا مدتی خودکفا بودیم. درضمن در همین زمان سروان باباجانی را که از بچه های هوانیروز بود و در الکترونیک سررشته داشت به عنوان مسئول رادیو انتخاب کردیم.

میکروفون مخفی

سروان باباجانی مجبور بود برای شنیدن اخبار زیر پتو برود و گوش خود را به بلندگوی رادیو بچسباند و این امر کار را برای او دشوار می کرد. یک روز یکی از بچه ها متوجه یک برآمدگی روی دیوار شد. روی آن را تراشیدیم و متوجه وجود یک میکروفون مخفی شدیم. در آسایشگاه جست وجو کردیم و توانستیم 10 میکروفون را پیدا کرده و همه آنها را از داخل دیوار خارج کنیم. چند روز گذشت دیدیم عراقی ها هیچ عکس العملی نشان نمی دهند متوجه شدیم که این میکروفون ها برای زمانی بوده که زندان در دست استخبارات بوده است و مسئولان فعلی زندان از آن اطلاع نداشتند. چند روز بعد باباجانی گفت می تواند از این میکروفون ها برای رادیو بلند گو بسازد. با سررشته ای که از الکترونیک داشت، این کار را انجام داد و از آن پس مجبور نبود برای شنیدن اخبار گوش خود را به بلندگوی آن بچسباند.

نوشتار متن،برگرفته ازخاطرات "سرتیپ آزاده خلبان محمد یوسف احمد بیگی "

فایل شنیداری غنیمت گرفتن اولین رادیو در زندان ابوغریب، توسط رضا احمدی ، مخفی نمودن و تغذیه وتهیه باطری رادیو را(در سه بخش) از زبان جناب تیمسارمحمود محمودی خواهید شنید. (ایشان  ارشدترین افسرآزاده از ناوگان فانتوم ایران که 20 روز پس از اسیر شدن رضا احمدی به اسارت رژیم بعث عراق درآمدند) .با تشکر از هر دو عزیز آزاده وبا آرزوی سلامتی برای ایشان 

خلبانان از ابتدای اسارات در استخبارات (زندانهای مخوف ساواک عراق)تا مدتی در سلولهای انفرادی بسر بردند و سپس به سلول های سه نفره منتقل ،و در انجا از طریق مورس از یکدیگر با خبر میشدند. رضا احمدی نیز حدود چند ماه در استخبارات و پس از آن به مدت حدوداً سه سال به زندان ابوغریب منتقل شد و سپس به مدت 7سال تا پایان دوران اسارت در پایگاه هوایی الرشید زندان دژبان بصورت مفقودالاثر بسر برد.

در زیر سخنان و خاطرات جناب تیمسارمحمود محمودی (ارشدترین افسر آزاده از ناوگان فانتوم ایران)از دوران اسارت در استخبارات را خواهید شنید.