پرواز ابدی (یادنامه خلبان آزاده شهید محمدرضا احمدی)

در طول دوران جنگ تحمیلی و هشت سال دفاع مقدس تعدادی از خلبانان و افسران ارشد ارتش ج.ا.ا  بصورت اسیر و مفقودالاثر در اردوگاهها و زندانهای مخوف عراق نگهداری شدند.
در بین این تعداد دونفر از این عزیزان آزاده بنامهای تیمسار محمود محمودی و  تیمسار نصرت دهخوارقانی به ترتیب ارشد اسرای مفقودالاثر و اسرای اردوگاه بودند که در زیر به بخشی از زندگینامه امیر محمودی که در دیدار فرمانده محترم نهاجا با این دلاور آزاده بیان شده است پرداخته میشود.
سرتیپ دوم خلبان  محمود محمودی در اسفندماه سال 43 به استخدام نیروی هوایی ارتش در آمد. باتوجه به علاقه وافر ایشان به پرواز و به خصوص رشته خلبانی، آموزشهای خود را در دانشکده خلبانی نیروی هوایی آغاز کرد و برای طی دوره تکمیلی خلبانی در سال 1346 به کشور آمریکا اعزام شد.
خلبان محمودی به دلیل هوش و استعداد بالایی که داشت، دوره های آموزشی  افسر اطلاعات، فرماندهی گردان وچندین دوره آموزشی دیگر را در آمریکا طی کرد وسپس برای خدمت به کشور فعالیت خود را از پایگاه سوم شکاری همدان آغاز کرد.
 اعزام دی ماه 44 برگشت از امریکا اردیبهشت 46

تصاویر دیدار فرمانده محترم نهاجا (10/8/1392) با این قهرمان عزیز

خلبان محمود محمودی در دوران خدمت خود در پایگاههای نیروی هوایی ارتش از جمله پایگاه ششم شکاری بوشهر و پایگاه یکم مهرآباد خدمتی صادقانه انجام داد وبه واسطه مدیریت بالا در پست های مختلف فرماندهی وعملیاتی انجام وظیفه می کرد.
وی دوره های پرواز با هواپیماهای مختلفی از جمله اف4  و اف 5  را سپری کرد و با خروج مستشاران از ایران با تلاش سایر همکارانش در به روز نگه داشتن چرخه پروازی جنگنده ها فعالیت گسترده ای انجام داد.
پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی وآغاز جنگ تحمیلی، خلبان محمودی که دارای تجارب ارزشمندی بود به عنوان جانشین پایگاه یکم شکاری مهرآباد  منصوب شده بود وعلی رغم این که می بایست در این سمت بر عملکرد خلبانان جوان برای دفاع از آب وخاک کشورمان نظارت داشته باشد، خود شخصا در ماموریت ها وعملیاتهای برون مرزی شرکت می کرد تا اینکه سرانجام در تاریخ 25/7/59 در یکی از  ماموریت های جنگی که برعلیه دشمن صورت گرفت در حوالی بغداد مورد اصابت گلوله ضد هوایی دشمن قرار گرفت وبه اسارت دشمن در آمد.
خلبان محمودی سالهای اسارت خود را که به مدت 10 سال به طول انجامید به عنوان مفقودالاثر در سلولهای انفرادی استخبارات عراق، زندان ابوغریب و الرشید سپری کرد.
وی در بخشی  از خاطرات خود می گوید: "زمانی که از انفرادی به زندان دسته جمعی منتقل شدم به  خاطر سنوات خدمتی، درجه و این که خلبان بودم به عنوان سرپرست زندانیان ایرانی معرفی شدم و امور زندانیان با من انجام می شد. در این مدت مدام به اسرای ایرانی سفارش می کردم که ما با هزینه مملکت مدارجی را طی کرده ایم وامروز که در بند دشمن اسیر شده ایم باید با مقاومت واستقامت خود از خواست انقلاب، اسلام،کشور و به خصوص حضرت امام (ره) دفاع کنیم واین یک تکلیف بزرگی است که به گردن ما نهاده شده است. اگر ما این مراحل را به خوبی پشت سربگذاریم می توانیم مدعی شویم که یک سرباز واقعی برای اسلام بوده ایم و به حمد الله در آن دوران اسرایی که با من بودند، جانانه از  آرمان های امام (ره) و انقلاب دفاع کردند.
 "با شروع بازگشت اسرا به کشور سرانجام سرتیپ 2 خلبان محمودی در تاریخ 24/6/69 آزاد شد و به میهن مقدس جمهوری اسلامی ایران بازگشت ومدت مدیدی را در حرفه خود یعنی خلبانی به عنوان خلبان هواپیماهای مسافربری طی کرد. امروز نام خلبان محمودی همانند سایر قهرمانان کشور اسلامیمان به عنوان نمادی از عزت و مردانگی بر تارک پرافتخار ایران اسلامی می درخشد.                                                  به قلم حمیدرضا تندرو

اولین کاری که بذهن بچه هارسید حفظ رادیو بود.فرشید اسکندری بعلت نوعی رماتیسم مشکل حرکتی داشت.برای انتقال ایشان درخواست برانکاد شد.درفرصت مناسب رادیو رازیر کمر او جاسازی کردیم.عراقیها تمام وسایل ما وحتی لباسهای فرشید راگشتند ولی الحمد لله رادیو رانیافتند.ازداخل ساختمان بداخل راهرو وازآنجا بداخل  ساختمان بعدی بند محکومین به اعدام بردند.درطول مسیر نگهبانان معمولی(غیرشکنجه گرها)بدستورنگهبانان ما رو بدیوار ایستاده بودند تاما رانبینند.روی هرسه ساختمان که مخفیگاه بود نوشته بودند »مخزن«
زندانی که مارابردند دو طبقه بود وحالت پاساژ مانند داشت.یعنی بین طبقه بالا وپایین باز بود و حفاظ نرده ای داشت.دور تا دور طبقه بالا وپایین سلول های انفرادی بادربهای نرده ای که از میلگرد ساخته شده بود قرار داشت.بیش از20نفر از شکنجه گرها در دو ردیف باکابل وچوب وباطوم داخل زندان درطبقه پایین ایستاده بودند و بمحض ورود ما دیوانه وار شروع بزدن بچه ها میکردند.بعدا"مافهمیدیم که قانون آن زندان اینستکه ورود وخروج هر زندانی همراه با پذیرایی میباشد.
بهرحال آنقدر بچه ها رازدند که دیگر توان ایستادن روی پایشان رانداشتند.بعداز زدن مفصل ،همه را به طبقه دوم برده وهر دونفر را در یک سلول انداختند.از دیگر قوانین آن زندان،این بود که کسی تانگفتند حق خوابیدن وچرت زدن،حرف زدن باهم،درازکشیدن،بلند شدن،راه رفتن داخل سلول وهیچ کار دیگر رانداشت.هر روز سه نوبت بعد از صبحانه،نهاروشام،ببهانه شستن ظرف غذا(بشقاب رویی کوچک)دونفر دونفر مارا ازسلول خارج و به پایین انتهای راهرو برده که توالت آنجا بود،درحالیکه ازداخل تونل مرگ باید عبور میکردیم میبردند وبرمیگرداندند.
برای اینکه بچه ها وزندانیان را اذیت کنند همیشه فاضلاب ده سانتی بیرون زده بود و ارتفاع شیر آب از کف توالت حداکثر بیست سانت بود وشستن دست وظرف  امکانپذیر نبود.باتمام شرایطی که گفته شد هنوز وارد توالت نشده داد میزدند که بیا بیرون و پشت درب منتظر بودند تابمحض بیرون آمدن،باکابل وچوب ضمن زدن از کانال مرگ عبورت دهند.
آنها باچوبهاییکه سرآنرا گرز مانند لاستیک پیچیده بودند تاتوان داشتند بسرمان میزدند.بعضی از آنهابرای آنکه بیشتر شکنجه کنند به عمد به مچ دست بچه ها میزدند تاظرف از دستشان بیفتد وزمانیکه از کانال مرگ عبور میکردند ومیخواستند داخل سلول روند،شکنجه گرها مجبورمیکردند که باید برگردی وظرفت رابرداری وبدینوسیله چند بار شکنجه میدادند.طوری بچه ها رامیزدند که نزدیک زمان نهار میشد.نهار رامیدادند وباز شکنجه راشروع میکردند تانزدیک شام.شام رامیدادند وباز شروع بشکنجه میکردند تانیمه های شب.روز اول سلول اول راکه تنهاسلول سه نفره بود وبرادران شروین،اسکندری وشهید بورانی درآن بودند راشکنجه نکردند.آنهاکه دیدند16نفر دیگر شکنجه شده وآنها شکنجه نشدند،معترض شده وعلت آنرا پرسیدند.عراقیها بآنها گفتند شماچون خوب هستید مابشما کاری نداریم.آن سه برادر شروع کردند به تکبیر گفتن وضربه زدن به درب .بااین کار آن سه برادر،نقشه عراقیها که ایجاد تفرقه بود،نقش برآب شد وعراقیها آنها راهم مثل بقیه هر روز میزدند.
بجز ما19 نفر زندانیان دیگری از دیگر کشورها وخود عراق هم بودند.گرچه امکان ارتباط بادیگر زندانیان نبود ولی در زمان توزیع غذا کم وبیش توسط دونفر مقسم اطلاعاتی بدست میآوردیم.
یکی از مقسم ها بنام نجمی پسربچه ای 16ساله واهل مصر بود که رژیم بعثی عراق بخاطر اختلاف باپدرش درسن 12سالگی دزدیده و4سال بود که او راآنجا مخفی کرده بود.ادامه دارد...

....ادامه از قبل ، هدف مااز زیرنظرگرفتن نگهبانان دو چیز بود.یکی بررسی تعداد نگهبانان،ساعت تعویض آنها وسلاح وتجهیزاتشان ودیگری پیداکردن راهی برای دسترسی باخبار کشورمان.روزی حداقل سه نوبت درب اطاق نگهبانان باز میشد و دو نفر ازبچه هابرای آوردن غذا وارد اطاق نگهبانان شده وظروف آب وغذا راازپایین پله ها ببالا میآوردند.مسیر آوردن غذا وخروج ازطبقه بالاتنهاازداخل اطاق نگهبانان امکان پذیر بود.بابرنامه ریزی کامل وتعیین نفرات برای بدست آوردن رادیو آنهم درزمانیکه فقط نگهبانیکه صاحب رادیو بود وسرگرم کردن نگهبان،قرارشد رادیو برداشته شود.بالآخره تمام شرایط فراهم شد وآنچنان سریع این کار انجام گرفت که حتی تعدادی ازبچه های خودمان هم متوجه برداشتن رادیو نشدند.نگهبان هم که غذا راتحویل داد بدون آنکه متوجه برداشتن رادیوشود درب رابست ومشغول کارهایش شد.بچه هاسریع رادیو رادرپلاستیکی که ازقبل پیش بینی شده بود بسته بندی کرده وآنراداخل یکی ازکاسه ی توالتها که شکسته بود توی فاضلاب مخفی کردند.درضمن یکی ازبچه هانگهبان رازیر نظرداشت ولحظه به لحظه گزارش میداد.دراین فاصله یکی یکی بقیه نگهبانان هم که تعدادشان حدود هشت نفر بود رسیدند.بعدازیکی دو ساعت تازه نگهبان متوجه شد که رادیوش نیست. اوشک داشت که مارادیو رابرداشتیم یادوستانش!بعلت اختناق شدیدی که بود ازاعلان گم شدن رادیوش خیلی واهمه داشت.چندین روز هروقت دوستانش نبودند وسایل آنها را میگشت وچون صدای پای آنهارا میشنید سریع سرجایش می نشست.بعدازآنکه ازطرف دوستانش مطمین شد حالا درمواقعیکه دوستانش نبودند مارادرگوشه ای جمع میکرد ووسایل مارامی گشت.بیش ازیکماه او بدون اینکه بماچیزی بگوید دنبال رادیوش بود.نگرانی او درحدی بود که داشت دیوانه میگشت.بالآخره یکروز یابخواست خودش ویافرماندهانش ازآنجامنتقل شد وماخیالمان راحت شد چون بقیه نگهبانان اطلاعی از وجود چنین رادیویی نداشتند.یک شب باهزار امید وآرزو زمانیکه بیشترنگهبانان خواب بودند،بارعایت تمام اصول ایمنی رادیو رادرآوردیم وآقای باباجانی چون مرحوم پدرشان دربابل رادیو سازی داشتند وایشان هم آشنایی داشتند مسئول رادیو شدند .ایشان درپشت ستون میرفت زیر پتو ورادیو راکه متاسفانه آب داخلش نفوذ کرده بود وباطریش سولفاته شده بود رامیخواست درست کند.بهرحال باهرزحمتی بود، بدون داشتن وسیله ای،توانست صدای رادیوی جمهوری اسلامی ایران راتنظیم وبشنود.آنقدرهمه خوشحال شدند که توان وصفش نیست. ازآن پس هرچندشب یکبار رادیو رابا رعایت نکات ایمنی ساعت24میآوردیم وبعد ازگرفتن اخبار سریع بسته بندی کرده وآنراسرجای اولش مخفی کرده وسپس یواشکی اخبارراگوش بگوش میکردیم.البته چون احتمال شنود صحبتهای ما توسط عراقیهامیرفت،همه چیزرابارمز میگفتیم.مثلا":رادیو:دایی غدیر-باطری:ویتامین-صدام:ابولی و.....

بعدازمدتی باطری تمام شد وباز ازطریق زیرنظر گرفتن عراقیها،زمانیکه باطری رادیوشان راتعویض میکردند وآنراداخل سطل آشغال میانداختند،ماباهزارنقشه وهماهنگی باطری خراب خودمان راباباطری داخل سطل آشغال جابجامیکردیم وبدینوسیله برای مدتی می توانستیم اخبار رابگیریم.بعضی وقتهاکه عراقیها خود راپیروز می پنداشتند بما روزنامه میدادند؛ماازسربرگ وته برگ روزنامه که سفید بود برای نوشتن اخبار استفاده میکردیم.باآزمونیکه ازداوطلبین نوشتن اخبار بعمل آمده بود ،خداوند رحمت کند شهیدرضا را،او وفرشید اسکندری بعنوان تند نویس انتخاب ودر امر یادداشت اخبار به باباجانی کمک میکردند.آنها درنقطه کور زندان طوریکه نگهبانان نبینند ،کنارهم زیر پتو میرفتند واخباری راکه باباجانی می شنید یواشکی به فرد تند نویس میگفت وبعد از آنکه رادیو جمع ومخفی میشد آنگاه خبر دست بدست شده وبعداز مطالعه ی همه سریعا"منهدم میگردید.

یکی ازسوراخهایی که دراثر کشیدن میخ ازتخته ایجاد شده بود ،درست مقابل پنجره ای بود که براحتی میشد ساختمان زندان کناری مارا دید.آن زندان هم مخفیگاه ویابعبارتی کشتارگاه زندانیان سیاسی عراق بود.زمانیکه آنهاراشکنجه میدادند جون صدای ضجه وفریاد وناله آنها زیاد بود نگهبانان ما حق نداشتند آن صحنه ها راببینند وبایستی کف اطاقشان بنشینند. واین فرصت خوبی بود که ما از آن روزنه ها شاهد جنایات رژیم بعثی عراق باشیم.ادامه دارد....

در روز 31 شهریور سال 1369 مصادف با اولین روز سالگرد جنگ و شروع هفته دفاع مقدس درست چند روز پس از آزادی رضا احمدی مراسم بزرگداشت این روز و رژه در مقابل ایشان انجام شد.

مطلب ارسالی از جناب آقای مهدی بابا محمودی (از سایت گنج جنگ)به مناسبت بازگشت پیروزمندانه آزادگان عزیزمان به میهن اسلامی.

با عرض سلام حضور خوانندگان عزیز، با توجه به اینکه تک تک پستها را با تاًمل میگذاشتم ولیکن مدتی است که حس ارسال مطلب برای سایت را نداشتم اما امروز که حس غریبی دارم و بیست و چهارم دی ماه (بیست وچهارمین )سالگرد عروج ملکوتی ایشان بود جاداشت که از مراسم تشیع پیکر نازنینش عکس بگذارم.(در زیر تابوت امیران آزاده از راست تیمسار محمودی-تیمسار اوشال)و تیمساربراتپور.....

لازم به ذکراست که ایشان 24شهریورماه سال 69 به همراه سایر خلبانان آزاده پس از ده سال اسارت(مفقودالاثربودن) به میهن بازگشت و در تاریخ 24 دی ماه 69(درست 4ماه پس از آزادی)در حالیکه خودش در حال رانندگی بود و برای مراسم ترحیم پدرشان و کار اداری(از طرف ارتش احضار شده بودند) از شهرستان آباده به سمت تهران درحرکت بود که در 55 کیلومتری اصفهان منطقه مهیار اتومبیل واژگون میشود و ایشان سرش به شدت آسیب  میبیند و دراثرضربه وخونریزی مغزی درحالیکه در دامان مادرشان بودند  به بیمارستان منتقل میشوند ولیکن دیگر از کسی کاری ساخته نبوده و به لقاء الله  پیوست."او که متعلق به آسمان بود ، دوباره به آسمان پرکشید و مارا باردیگر در غم هجرانش نشاند."

ماموریتی که منجر به اسارت شد...

با شروع جنگ تحمیلی همه روزه پروازهای زیادی از پایگاه های هوایی از جمله همدان انجام می شد که رضا احمدی بعنوان یکی از خلبانان باتجربه در برنامه پروازی روزانه قرار داشت و به گفته امیر براتپور( معاون عملیاتی وقت پایگاه همدان)، ایشان حداقل روزی دو عملیات انجام میداد و مانند سایر خلبانان برای پرواز لحظه شماری می کرد. بعد از هر پرواز، تلفنی خانواده را در جریان امر و سلامتی خود میگذاشت. تا اینکه در روز5/7/59 از اوخبری نمیشود وهرچه خانواده منتظر تلفنش میشوند فایده ای نداشته است .

ششمین روز جنگ است. عراقی ها تا نزدیکی اهواز و دزفول هم رسیده اند. در همین روز به پایگاه نوژه ماموریتی محول میشود. ماموریت حمله به نیروهای عراقی بود . لذا برای این عملیات خلبانان انتخاب شدند که نام رضا نیز در این لیست به چشم می خورد. بلافاصله کارهای مقدماتی انجام، و خلبانان آماده پرواز شدند و مدتی بعد در دل آسمان جای گرفتند.

در آن روز ایشان به همراه کابین عقب خود (خلبان علیرضا علیرضایی)برای انجام عملیات برون مرزی عازم عراق شده و پس از انجام عملیات در برگشت ،در منطقه سرپل ذهاب یکی از بالهای هواپیما مورد اصابت موشک قرار میگیرد و چند لحظه بعد هم بال دیگر، وچاره ای جز ایجکت نمیماند. به گفته ایشان (شب پس از ورودش) در همان لحظه که ایجکت میکند در عرض چندلحظه و حتی کمتر از ثانیه تمام زندگی خود را مثل یک فیلم جلو چشمانش میبیند .....

در ابتدای ایجکت بند چتر به شدت به گردن و کلاهش گیر میکند بطوریکه در فاصله چند متری زمین ایشان موفق میشود با برداشتن کلاه از سر ،خودرا ازاد نماید و بلافاصله که به زمین میرسد بسرعت برای مخفی کردن اسناد و نقشه هایی که نزدش بوده و درجه هایش اقدام به مدفون کردن آنها به زیر خاک میکند.وپس از آن به اسارت دشمن بعثی در می آید.

ایشان پس از دستگیر شدن به سرهنگی که برای دستگیریش آمده بوده ، میگوید آیت الکرسی میدانی؟میگوید تو بخوان و وقتی میخواند  به اولیاوهم الطاغوت که میرسد رضا به سرهنگ عراقی میگوید میدانی طاغوت چه کسی است ؟میگوید نه تو بگو پاسخ میدهد طاغوت صدام است، امریکاست اسرائیله ، من و تو برادریم و مسلمان و شیعه نباید بجان یکدیگر بیفتیم سرهنگ عراقی میگوید حیف که تماس گرفتم استخبارات بیان ببرنتون وگرنه همین جا آزادتون میکردم. بعد دستور میدهد غذا که خورش بامیه بوده بیاورند رضا میگوید نمیخورم میگوید جیرته باید بخوری معلوم نیست دیگه چه موقع به شما غذا بدهند.

به یکباره رضا روز قبل را بیاد می آورد که یک خلبان عراقی اسیر گرفته بودند و رضا دقیقا همین حرفهارا به او زده بوده است . نان و تخم مرغ به او داده بودند که نمیخورده رضا می گوید بخور جیرته.....

در اینجا جا دارد که روایتی نیز از سیداسرا شهید ابوترابی بخوانید: 

از صلیب سرخ آمده بودند اردوگاه اسرا گفتند:

در اردوگاه شما را شکنجه‌تان می‌کنند یا نه؟همه به آقا سید نگاه کردندولی آقا سید چیزی نگفت مأمور صلیب سرخ گفت:آقا شما را شکنجه می‌کنند یا نه؟ظاهراً شما ارشد اردوگاه هستید.آقا سید باز هم حرفی نزد.پس شما را شکنجه نمی‌کنند؟آقا سید با اون محاسن بلند و ابهت خاص خودش سرش پایین بود و چیزی نمی گفت.نوشتند اینجا خبری از شکنجه نیست.افسر عراقی که فرمانده اردوگاه بود، آقای ابوترابی را برد تواتاق خودش گفت:تو بیشتر از همه کتک خوردی، چرا به اینها چیزی نگفتی؟آقای ابوترابی برگشت فرمود:ما دو تا مسلمان هستیم با هم درگیر شدیم، آنها کافر هستند دو تا مسلمان هیچ وقت شکایت پیش کفار نمی‌برند.فرمانده اردوگاه کلاه نظامی که سرش بود را محکم به زمین کوبید و صورت آقا سید را بوسید بعدش هم نشست روی دو زانو جلو آقا سید و تو سر خودش می زد می گفت شما الحق سربازان خمینی هستید.

با تشکر از جناب تیمسار علیرضا فرخی در زیر خاطره ای از ایشان در خصوص رضا آورده شده است:

با درود فراوان، از من پرسیده بودید که خاطره ای از شادروان احمدی دارم ؟

بله من خاطرات زیادی از زنده یاد رضا احمدی دارم چون زمانی که من تازه از امریکا برگشته بودم بعد از دوره اموزشی در طهران به همدان منتقل شدم و در انجا در گردان 31 با ایشان همگردانی بودم و من خیلی بعنوان کابین عقب با او پرواز کردم و وقتی هم که برای دوره کابین جلوئی بگردان اموزشی رفتم، ایشان تازه معلم شده بود و به آنجا امده بود و من از راهنمائی هایش خیلی بهره بردم. و اما زمانی که جنگ داشت شروع میشد ایشان از طهران به همدان امد و بیشتر ماها تقریبا هر روز پرواز میکردیم و بعد از پرواز در باره اتفاقاتی که افتاده بود با هم صحبت میکردیم. چیزی که خیلی برای من جالب بود اعتماد بنفسی بود که در کلام شادروان احمدی بود که حقیقتا قابل تحسین بود. من خیلی دوست داشتم وقتی که چند فروندی به ماموریت میروم در دسته پروازی باشم که رضا لیدرش است که اتفاقا روز سوم جنگ یک دسته چهار فروندی مامور زدن تاسیسات پایکاه الرشید در بغداد شد که ایشان لیدر دسته بود ومنهم شماره سه. من از دو جهت خیلی خوشحال بودم که در این پرواز هستم یکی اینکه رضا لیدرش بود و دوم اینکه من خیلی دوست داشتم که غرش فانتوم را بگوش مردم ترسو بغداد برسانم و بار اولی که انجا رفتم بنا بدلائلی که بعدا بان اشاره خواهم کرد نشد اینکار را بکنم. بهر صورت وقتی که به پست فرماندهی رفتیم که بریفینگ انجام شود و شادروان احمدی نقشه را باز کرد من متوجه شدم که درست همان مسیری است که من یکبار آنرا رفته ام. بایشان گفتم من دو روز پیش این مسیر را بطرف همین هدف رفته ام و دو نکته است که باید باطلاع برسانم. اول اینکه بین بغقوبه و بغداد در امتداد رودخانه باتلاق بزرگی هست که پرندگان بیشماری در آن هستند، اگر مثل دفعه قبل من وشماره چهار بفاصله یک مایل پشت شما پرواز کنیم، وقتی که شما از روی سر این پرندهها رد میشوید انها بلند میشوند و یک دیوار جلو ما بوجود میاورند. دفعه قبل این اتفاق افتاد و چون خوشبختانه شماره چهار بعلت نقص فنی نیامده بود من تنها پشت سر یک و دو بودم و نمیخواستم ارتفاعم را زیاد کنم که پرواز لو برود لذا تا انجائی که ممکن بود پایین رفتم بطوری که در بعضی جاها حس میکردم زیر هواپیما نیزارها را لمس میکند با اینحال چند پرنده که از بقیه تنبل تر بودند و کمی دیر تر بلند شده بودند به هواپیما بر خورد کردند و سر تا سر کابین مرا خون پوشاند که دید مرا خیلی محدود کرد. دوم اینکه این نقشه های ما خیلی قدیمی هستند و جدید ترینشان را در سال 1967 تهیه کرده اند بهمین خاطر کانالی را که در لبه شمالی شهر بغداد اینجا میبینید الان بصورت بلوار تقریبا وسط شهر است و شهر خیلی بزرگ تر شده. ایشان هم همانطور که انتظار میرفت استادانه هر دو موضوع را در محاسبات در نظر گرفت و هر چهار فروند بپرواز در امدیم. از پایگاه تا نزدیک مرز طبق عادت همیشگی اش که از خلبانان دیگر شنیده بودم دسته پروازی را در ارتفاع متوسط و با سرعتی متوسط ولی حساب شده پیش میبرد. نزدیک مرز که شدیم ارتفاع را کم و سرعت را زیاد کرد و به اصطلاح چسبید کف زمین بطرف هدف. بدون هیچ مسئله ای از بین پدافندی که در خاک عراق در کنار مرز بود و همه خلبانان همدان از آن اطلاع داشتند گذشتیم ، مسیر بخوبی و بدون هیچ اتفاقی پرواز شد و روی هدف رسیدیم.

هر کدام از ما چهار فروند باید جای بخصوصی از پایگاه را میزدیم و وقتیکه من از کنار اشیانه عظیمی که محل تعمیر هواپیما بود و زنده یاد احمدی انرا زده بود رد میشدم فقط آتش و دود و انفجار بود که از این اشیانه دیده میشد. هدفهای من هم خوشبختانه در یک ردیف و بموازات باند از شرق بغرب بود و بیشتر شهر بغداد هم در غرب الرشید بود. بعد از زدن بمبها دسته گازها را در حالت پس سوز کامل گذاشتم و رفتم روی بغداد. پدافند الرشید چند موشکی بطرف من زده بود که بعلت ارتفاع پایین من قبل از اینکه بمن برسد بساختمانهای شهر خورد و مدتها عراقیها ادعا میکردند که هواپیماهای ایران مناطق مسکونی داخل شهر بغداد را زده اند. من با حد اکثر قدرت و سرعت هواپیما، در روی شهر پیش میرفتم که کابین عقبم ستوان انزمان و تیمسار حالا که حقیقتا قهرمانانه تا اخر جنگ جنگید بهمن سلیمانی بمن گفت یک میگ در ساعت دو دارد بسمت شمال پرواز میکند. من بلافاصله بطرف باصطلاح هدف گردش کردم و خیلی زود انرا دیدم ولی چون روی شهر بغداد را مثل هر شهر بزرگ دیگری یک لایه دود گرفته بود لذا تشخیص نوع هواپیما انهم از بغل مشکل بود و بهمین دلیل هردوتای ما فکر کردیم هواپیمای عراقی است. در اوائل جنگ در هر دسته چهار فروندی که به ماموریت داخل خاک عراق فرستاده میشد یک نفر که معمولا شماره سه بود اضافه بر بقیه یک تیر موشک اسپه رو نیز داشت که اگر دسته پروازی مورد حمله هواپیماهای دشمن قرار گرفت، هواپیمای دارای موشک با انها در گیر شود تا بقیه بستگی به موقعیت یا ادامه بدهند و یا اینکه برگردند، و در ان روز من موشک را داشتم. زمانی که سعی داشتم که خودم را در موقعیت مناسب قرار دهم که کابین عقب یا خودم روی هدف لاک کنیم با در نظر گرفتن اینکه تا انجا ماموریت خیلی خوب انجام شده بود و توانسته بودیم خسارت کلی به الرشید بزنیم من خیلی هیجان زده شده بودم و فکر میکردم با زدن این هواپیما روز همه ما ساخته خواهد شد. وقت زیادی نمانده بود که در موقعیت مناسب برای زدن موشک قرار بگیریم که هواپیمای باصطلاح عراقی یک گردش براست سریع انجام داد و من متوجه شدم هواپیمائی که ما فکر میکردیم عراقی است اف 4 است. من فورا پرسیدم هواپیمائی که در شمال بغداد هستی شماره چندی که صدای نازنین رضا بلند شد که شماره یک، دیکر هیچ صحبتی رد و بدل نشد و هر چهار فروند بطرف خاک خودمان ادامه دادیم. من کمی سرعتم را زیاد کردم که از دیگران جلو بیفتم تا شاید سر راه اگر هدف قابل زدنی با فشنگ بود گیر من بیفتد. جدا برای بیشتر خلبانان مسیر برگشت مخصوصا اگر خوب زده بودیم خیلی لذت بخش بود و همه کارهائی که در وضعیت عادی مجاز نبودیم انجام بدهیم انجام میدادیم و لازم هم نبود بکسی جواب پس بدهیم. بهر صورت من اولین نفری بودم که مرز را قطع کردم و بلافاصله بعد از مرز در داخل خاک خودمان یک ستون نظامی را دیدم که روی ارتفاعات سپر به سپر ایستاده اند. فورا به بقیه موقعیت نیروها را گزارش دادم و اعلام کردم که من میرم برای زدن و شروع کردم به اوج گیری که بتوانم شیرجه کنم، بلافاصله صدای زنده یاد احمدی بلند شد و خیلی محکم وقاطع گفت، کسی کاری نمیکنه و همه مستقیم ادامه بدین. دستور لیدر بدون چون و چرا اجرا شد و بعد از مدتی هر چهار فروند سالم در پایگاه همدان نشستیم. در اطاق چتر همه همدیگر را دیدیم و زنده یاد احمدی از من پرسید چرا روی بغداد حاضر غایب میکردی که من داستان را برایش گفتم و اظهار داشتم که شانس اوردی گردش کردی وگرنه ممکن بود شما را بزنم، مشتی توی سینه من زد و گفت بچه پر رو عراقیها را عرضه نداری بزنی میخوای با خودی جبران کنی. در راه پست فرماندهی من از ایشان پرسیدم چرا اجازه ندادی نیروهای لب مرز را بزنیم و ایشان گفت اولا که ماموریت ما چیز دیگری بود دوم اینکه ما اطلاع کافی نداشتیم که انها خودی هستند یا دشمن و اگر خودی از اب در می امدند و در این اوضاع و احوال ما انها را میزدیم که فاجعه میشد. در ضمن الان در پست فرماندهی از افسر اطلاعات میتوانیم بپرسیم که خودی هستند یا دشمن و اگر دشمن بودند میتوانیم بر گردیم براشان. جلو پست فرماندهی که رسیدیم سروان حسن لقمان نژاد را که همدوره من و هم شهری رضا بود را دیدیم و ایشان هم مثل من خیلی برضا علاقه داشت. با شوق زیادی جلو امد و پرسید کجا بودید، من گفتم حسن هر چه شیشه تو بغداد بود شکستم و حسن گفت بقیه شیشهه هائی که مانده را هم من فردا صبح میشکنم چون فردا منهم ماموریتم در غرب شهر بغداد است و اتفاقا روز بعد لقمان نژاد با ارتفاع خیلی کم از غرب بشرق بغداد پرواز کرده بود و یک خبر نگار خارجی که در هتلی در بغداد بود از بالا بپایین از او فیلم گرفته بود و با تیتر خلبانان ایرانی سریع ترین رانندگان روی زمین در روزنامه اش گزارش کرده بود و گفته بود خلبانان ایرانی هواپیماهای جنگی خود را در ارتفاع اتومبیلها پرواز میدهند. متاسفانه طولی نکشید که استاد عزیز من اسیر شد و هزار بار متاسفانه تر اینکه بعد از اینهمه سالهای با ارزش را در اسارت سپری کردن وبر گشتن بمیهن وخانواده بخاطر بی احتیاطی کسی دیگر جانش را از دست داد. شاد روان احمدی در عین حالی که خیلی شایسته و لایق بود بینهایت بی ادعا و فروتن بود. روحش شاد و خاطره اش گرامی باد. برای من همیشه گرامی بود، هست و خواهد بود. امیدوارم این گفتار مفید قرار بگیرد. موفق و پیروز باشید. ارادتمند علیرضا فرخی